رزسفید

حس عاشقی نگیر، نگزار رز دلبندت شود....

اگر عاشقش بودی تمام رزهای قرمز را سفید می دیدی..

دوره ی عاشقی

اگر از حال ما پرسی، زتو گویم ز احوالم..

چو نیستم عاشق و معشوق، زخوبی ست اندر این حالم...

اگر روزی شوم عاشق، مثال ماه شود معشوق، ز نزدیکش روم تا آن رخ نورانیش بینم....

چو باشد نورش اندر نور،نباشد همچو آواز دهل از دور، دگر منزل کنم در نور...

چو لیلایم، شوم مجنون، دگر دیوانه و دلخون...

همچو  یعقوب کور، بینایش شوم، در فراغش لال و کر تا که ز دیدارش شوم...

دائم السجده ز محرابش شوم........

پس نگنجد این چنین احوال در سیر زمان، فرصت این عاشقیه بی امان...

اندر این آشفتگیه عاشقان، نیست در حدِّ زمان و این مکان....

گر بیاید فرصتی در دور دست، وز ندانم آن زمان دیگر مجالی نیز هست؟؟

تا که باشد روزِ یک اندر دو روز ، بی دریغ عاشق شوم در هر دو روز.

دریا.....

دلم را به دریا زدم و با دل دریاییت به زیارت دریا آمدم..

دلت همیشه دریایی دریا

......

      دلت را به عمق دریا به سنگی گره بزن، امواجش زود دلت را میکنند.

...........

           آمده ام تا آغاز پاییز را به دریا گوش زد کنم.

.............

              علت جزر و مددّت را فهمیدم دریای من

*******************************************************

دریا دل

دریایت عمق ندارد.....فقط دریا دریاست، قشنگی دریا به اعماقش است

به دل بستن های دل های ساده، به امید های صیاد دلداده

به شادی کودکی روی ماسه ها، به رقص ماهیان در زیر آبها

دریا حس باران  را می فهمد، باران  با دلبری که میکند به دریا اعتماد دارد

تنها دریاست که نگاهت را میخواند

گوش کن..........................

با تو حرف می زند

دلبری کنی تو را می برد، ولی دل شکستن بلد نیست، پاییزش دل می سپارد..

پاییزتان دریاییی..

دزدی هوا

این روز ها که هوا دزد شده، دلم نیز مثل دماغم گرفته..

دوره ی خماری

دلیل اعتیادم بودی...اعتیادِ با تو بودن را دوست دارم. حال نمی دانم میخواهم تو را ترک کنم یا اعتیادم را....خمارم و بیتاب. صدای تو از جنس آرامش است....هوم

زمانی که آدرس دلم را عوض کردم کاش خودت پیدایش میکردی.....حال که مقابلم نشسته ای و دست در دستم گذاشته و به چشمانم زل زدی و میگویی بگو......هوم

نوشته های دل زیاد است ، زبانم لال و دستانم غلاف و  حرف دل در دل.............

یاد تو حس قشنگی است که در دل دارم تو چه باشی چه نباشی نگهش میدارم.

کبوتران دل داده

روزها در گذر از خیابان و کوچه ای که فقط یک کوچه نیست. خانه باغ قدیمی،بدون دیوار با درخت ها و حوض خاطره ها در قاب زیبای سیاه و سفید قرار دارد. حس گرمی و رنگینگی فضا را کبوترانی انتقال می دهند که دسته جمعی در حیاط خانه جا دارند و خود میدانند جا برای آنان زیاد است، ولی کبوتران به خانه و حیاط آنجا عادت دارند . و به یاد دلی که روزی هم نوایشان بوده آرام میگریند. چه دلدادگی عجیبی  است، وقتی اوج میگیرند و روی سرو بلند قامت خانه همسایه که سالیان است شاهد اوج گیری و دلدادگیشان بوده می نشینند. چه عاشقی کم یابی که از اوج به حیاط دل بستند........... و سهم آدم ها در گذر از خیابان عشق، فقط گاز است که به ماشین و موتورشان می دهند که شاید زودتر به مقصد برسند و غافل از دودی که چشمانشان را گرفته و صدایی که گوششان را کر کرده و نمیخواهند شاهد دلدادگی باشند و چه زیباتر، مقاومت کبوتران عاشق...

عشق

زاهد شدم به دنبال عشق. هیچ نشانی جز ردپا نیست.

سادگی

سادگی ام را بزار پای سادگی ام

قاب خاطره

چشمانت را آرام ببند  .....

قشنگترین خاطره ها را تداعی کن،

اکنون چشمانت را باز کن ...قاب عکسش روی دیوار است.

دلت همیشه پر باشد از قشنگترین قاب عکس های زندگی